Verslag
Dag 1 Oosterhout – Valkenburg Vanochtend hebben Arco en ondergetekende zich na een eerste overnachting in Elst zich gemeld bij de organisatie van de TdB te Oosterhout. Na onze bagage bij de vrachtwagen afgeleverd te hebben tekenden we ons in op de presentielijst alwaar we een enveloppe kregen met kaderplaatje, Tyrapes en een routebeschrijving van Oosterhout naar Valkenburg. Er volgde nog een perfecte briefing door Hennie Doctor en een fotomoment met alle deelnemers buiten voordat we konden vertrekken. We vertrokken met de zes deelnemers van RTV Steenwijk en navigeerden op onze fietscomputers via Nijmegen naar Beek waar ons een eerste klim te wachten stond. Het werd ons al snel duidelijk dat er wat verschil in tempo was waardoor we met nog vijf RTVérs onze weg vervolgden. Ondertussen hadden we al wat andere deelnemers op sleeptouw genomen waaronder de op een na oudste deelnemer (78 jaar) van dit jaar die tot Valkenbug ons bleef vergezellen. De oudste deelnemer was maar amper een jaartje ouder.
De zevenheuvelenweg was door zijn glooiende heuvels mooi op snelheid te nemen. Hard omlaag en dan op de macht het laatste stukje van de volgende klim nemend ging het via Berg en dal richting Milsbeek. Hierna volgde al snel Gennep wat betekende dat wij de rest van de tocht door Limburg zouden koersen. Het hoofddeel van de route voerde ons langs de oevers van de Maas en later het Julianakanaal tot aan Geulle. Na ongeveer 60 km bereikten wij in Broekhuizen de eerste rust. Met uitzicht op het pontje aldaar genoten we van een kop koffie met vlaai. Na deze welkome break waar we ook bananen en sportdrank van de organisatie kregen aangeboden ging de reis verder via Blerick, Heel en Maasbracht. Ter hoogte van Neer kneep Chris voluit in zijn remmen teneinde het leven dat een recalcitrante duif te sparen waardoor de achter hem fietsende deelnemers ter nauwere nood een kop staart botsing wisten te voorkomen. Door dit manoeuvre zakte Chris Leine door zijn zadel. Een snelle technische inspectie bracht het ontbreken van een bout en klemplaatje aan het licht. De plaatselijke horecaondernemer wist ons snel naar een fietsenmaker te verwijzen. Wij gingen weer verder met twee man minder daar men niet wenste dat we zouden wachten. Het viel mij vervolgens op de Meine constant op zijn Garmin zat te vegen. Al vloekend en tierend gaf hij aan dat het ding niet deed wat hij wilde. Gelukkig naderde we, weer 60 km verderop, de tweede rust alwaar hij samen met Hennie Dokter met serieuze blikken naar het apparaat staarde. Het had weinig opgeleverd daar de rest van de weg met dezelfde retoriek werd vervolgd. Vanaf Roosteren kwamen de wegen mij steeds bekender voor daar ik hier in mijn jeugd de nodige kilometers op de fiets en motor heb afgelegd. Bij Obbicht kwam een van onze groepsleden door onbekende redenen in de berm terecht en maakte daar een lelijke val. Een beetje versuft lieten wij hem rustig bijkomen van de schrik en inspecteerden zijn fiets. Nadat zowel fiets als bestuurder weer op orde waren gingen we weer rustig aan verder. De kennis van deze omgeving kwam ons mooi te pas toen we in Urmond tegenstrijdige route aanwijzingen kregen van de diverse navigatie apparaten. Door mijn kennis van de omgeving loodste ik onze groep snel weer op de juiste route die ik op voorhand al had bekeken. Via Stein reden we naar Elsloo waar ons een heuse kasseienstrook en de afdaling van de plaatselijk “muur” of te wel de Maasberg. Langs het kanaal naar Geulle waar ons de beklimming van de Slingerberg en afdaling van de Snijdersberg te wachten staan. Met de Moorveldsberg en de lange Raarberg als laatste loodjes sluiten we een mooie fietsroute af met de afzink naar Valkenburg waar we ons afmelden bij het hotel Schaepkens.
Dag 2 Valkenburg – Bitburg Vanochtend na een heerlijk ontbijt de kamer-sleutel van hotel schaepkens ingeleverd en ons ingetekend op de deelnemerslijst. Het vertrek vanuit Valkenburg levert ons gelijk een beklimming op daar het dorp in een dal ligt. De Sibbergrubbe is een mooie pas geasfalteerde klim die met speels gemak genomen wordt. Bovenaan ligt Sibbe waar mijn Garmin voor de eerste keer uitvalt en in het eerste deel van de registratie van deze tocht al kwijt ben. Na een nieuwe opstart houdt hij het vervolgens maar weer kort vol. Ik vermoed dat de link naar mijn Virb (Camera van Garmin) het probleem is en schakel dit uit. Hierna gaat het een hele tijd goed maar na 110 km kapt het toestel er weer mee en zijn al mijn gegevens verloren gegaan. Over de glooiende heuvels van Limburg bereiken we na 17 km België waar de staat van het wegdek drastisch afneemt. De route voert ons via stevige beklimmingen en mooie en snelle afdalingen uiteindelijk naar Baraque Michel waar we de eerste rust genieten. Op een overvol terras met fietsers en bediening die deze massa niet gewend zijn trakteert Meine ons, vanwege een verjaardag lang geleden, op koffie en vlaai. Het duurt allemaal erg lang maar de vlaai met bosbessen smaakt dan wel weer overheerlijk. Bij vertrek controleert Arco als een volleerd wegkapitein nog snel zijn fiets en constateert een gat in zijn buitenband waar de binnenband al naar buiten komt. Gelukkig heeft de organisatie in dit soort calamiteiten voorzien en de fietsenmaker en zijn assistenten vervangen vervolgens deskundig de band en brengen deze weer op druk terwijl Arco genoegzaam met de armen over elkaar toekijkt. We kunnen weer verder en bestormen de snel opeenvolgende heuvels en storten ons na elke klim weer met topsnelheden tot wel 70 km per uur naar beneden. Het landschap trakteert ons ondertussen op prachtige vergezichten. Onderweg stuiten we wederom op een wegafzetting die we natuurlijk negeren. We steken een dam over en worden bijna omver gereden door Mountainbikers. Nog voor we kwaad ons ongenoegen kunnen uiten realiseren we ons dat we midden in een wedstrijd zijn beland en geven deze mannen de ruimte. Net voor de tweede rust ligt de steilste klim van de dag, met een gemiddelde van 14%, op ons te wachten. Volgens Arco voelde het echter meer aan als 20%. De rust en revitalisering boven aan de klim was dan ook meer dan welkom. Omdat Hennie ons klimvermogen had onderschat stond hij nog niet klaar om onze laatste meters van dit steile klimmetje op de gevoelige plaat vast te leggen. Als compensatie bood hij aan om ons als groep naast het bord “afdaling van 14″%” te fotograferen. Na de rust denderen we weer omlaag en worden we wederom met een omleiding geconfronteerd die we wederom negeren. Aangezien het hele centrum op zijn kop ligt “klunen” we over gravel en steenslag op zoek naar het vervolg van de route. Nog 38 km te gaan en na weer het gebruikelijk klimmen en dalen zijn de laatste 20 km een vals plat omlaag. Met snelheden rond de 36 km per uur dalen we af richting Bitburg waar ons een heerlijke Weizen te wachten staat.
Foto’s
